Je bent geen trainer meer, je bent TV-producent!
We zitten midden in Lockdown 2: THE SEQUEL. En het geklaag is weer niet van de lucht: oh, oh, oh wat is dat toch vermoeiend, om úúúúúúúúúúúúúúúúúúúren achter Zoom te zitten. Of MS Teams. Of wat je ook maar gebruikt als platform om je team bij elkaar te krijgen.
Zielig zeg, al die Zoombies. Het is ook gewoon moeilijk, he, de hele tijd maar stilzitten. Van zo’n scherm krijg je vierkante ogen. En dat licht van zo’n laptop-scherm, dat is van dat blauwe licht he – kun je gelijk niet meer slapen. En het kost ook gewoon zoveel energie. Pfffff.
Och, och, och, wat zielig.
Niet dus. Ik ben hier om je te vertellen dat dat aanhoudende gejeremieer over virtueel vergaderen allemaal aanstelleritis is. Flauwekul. Onzin.
Wàààààààt? Heeft Japke D. Bouma dan ongelijk? Hoe durf je, onze nationale hobby te bekritiseren! Dat is niet gezellig, doe eens leuk mee!
Nee. En wel hierom:
Netflix en…laat dat chill maar zitten
Vraag aan de Zoom-klagers eens wat ze dit weekend hebben gedaan. Gewoon: open vraag. Je hoeft niet eens te sturen op het antwoord, want dat weet ik toch al. Tien tegen één dat ze zeggen:
“Ohja! Ik heb iets heel gaafs gezien op Netflix!”
Ook als ze kinderen hebben, zal het antwoord niet veel anders zijn. Vraag aan een ouder wat ze dit weekend hebben gedaan, en sinds het uitbreken van de coronacrisis is het antwoord steevast:
“Ik heb mijn kinderen voor de oppas…ik bedoel, voor Peppa Pig op Netflix gezet. Daarna Buurman & Buurman en dan nog even Kikker & Vriendjes. Zo had ik nog wat tijd over om te koken, de was te doen, de afwas en het huishouden – en tussendoor kon ik op mijn eigen telefoon dan nog even Netflix kijken”.
Vraag dan eens door: maar hóe láng hebben ze dan naar het scherm lopen apegapen dit weekend? Vraag het misschien niet te direct, maar vraag: wát heb je dan gekeken? Tien tegen een dat het antwoord dan is:
“Nou, we hebben dat eerste seizoen van Emily in Paris afgekeken, was eigenlijk een niemendalletje, maar ja, toch leuk om te zien. Toen ontdekten we echt een geniaal geacteerde serie, waarin agenten proberen een bekentenis van een verdachte los te peuteren. Criminal heet die serie, en die is zo goed dat ze hem ook in het Frans, Duits en Spaans hebben gemaakt, dus die hebben we allemaal in alle talen gekeken. En toen hoorden we dat er binnenkort een nieuw seizoen van The Crown zou komen, nu over Princess Diana, dus we zijn begonnen met alle oude seizoenen nog eens te kijken, zodat we helemaal bij zijn.”
Hoe doet Netflix dat?
En bovenstaande (ietwat hyperbolische) dialoog laat direct de hypocrisie zien van alle Zoom-klagers. Het is blijkbaar helemaal niet moeilijk voor een mens om een heel weekend stil te zitten. Om met open mond naar een scherm te kijken, zonder enige interactie. Althans: niet als je Netflix bent. Of, voor de volledigheid, Amazon Prime, Hulu, Videoland of een andere willekeurige aanbieder van ‘content’.
Waarom klaagt iedereen erover dat ze zo lang naar een scherm moeten staren, als ze zelf in hun vrije tijd niks anders doen?
Het antwoord op die vraag is natuurlijk: er zit nogal een verschil tussen een Netflix enerzijds en je baas anderzijds. Een hemelsbreed verschil (tenzij je toevallig bij Netflix werkt). Netflix gebruikt de slimste algoritmes om je van seconde tot seconde verslaafd te maken aan de verhaaltjes die ze ophangen.
Ze gebruiken bruggetjes, cliff-hangers en teasers van hier tot en met voorbij Tokyo, tot diep in de Stille Zuidzee waar een Godzilla van kijk-optimalisatie-algoritmes huist. Er is geen script of het is niet uit-en-te-na door de computermangel gehaald om jou van je broodnodige dopamine-piekjes te voorzien.
Je baas, je collega’s, je team doen dat allemaal niet. Die doen letterlijk business as usual: dezelfde verplichte vergadering waarvan iedereen zich afvraagt waarom ze erbij moeten zitten. Dezelfde saaie presentatie van iets wat ook een memo had kunnen zijn. Alleen nu niet op kantoor, maar in Zoom, bij je thuis, achter hetzelfde scherm waar je ook Netflix mee kunt kijken.
En dat is waarom we allemaal zo klagen. Zoom, en bijna elke andere videobelsoftware, werkt als een vergrootglas: het laat des te duidelijker zien wat jouw bedrijf, al voor de coronacrisis, verkeerd deed. Als een écht vergrootglas zoomt Zoom in detail in op alle putjes, pukkeltjes en puistjes in je eigen vergaderpraktijk of presentatie.
De concurrentie met dat ándere scherm (waar je Netflix in je browser open hebt staan, ik zie je wel, Mischa van HR) werpt daar alleen nog maar extra licht op. Een koud, hard en intens fel licht.
En nu?
Simpel: doe als Netflix. Moet je online vergaderen of online presenteren, benader het moment dan als een TV-producent. Dat begint met nadenken over je beeldregie, je achtergrond en je geluid. Maar ook over het ‘narratief’: welk verhaal laat je je deelnemers meemaken? Waar zitten de teasers, bruggetjes en cliffhangers?
Dus: hou op met klagen over schermtijd, de hele tijd. Vanaf nu ben je geen trainer meer, geen voorzitter, geen manager, geen beleidsadviseur die een advies moet pitchen. Vanaf nu ben je een TV-producent. Succes!
(En natuurlijk: we helpen je graag hiermee, bijvoorbeeld met Virtueel Vergaderen).